انقلاب زمستانی

رفتم خانقاه. با کوله ای از یک ترس غریب.

لبخند ساده‌ی تاریخ مصرف گذشته‌ای دیدم که محتاطانه مرا به تصوف دعوت کرد.
سیب سرخ کرمویی را ملاقات کردم. آرام شدم و بعد از دور شدن از آنجا فهمیدم دلیل همه‌ی ترسم او بوده.
حافظ راست می‌گفت؛

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند. .
.
توبیخ شدم.
نه برای آنچه که در واقع خطایم بود؛ برای آنچه که از من غلط برداشت شده بود.
 

+

بعد از سه ماه درس خوندن رو شروع کردم.

حس میکنم قدرت تفکرم رو از دست دادم؛

و حتی فکر میکنم از احساس هم تهی شدم.

دوست ندارم یک مرده ی متحرک باشم.دوست ندارم.

+الهی.به سوی خسته حالان کن نگاهی.